با پایان چهل روز چهل راه یک جمله آماده کرده بودم به این مضمون
وقتشه که از پیله بیرون بیای و مثل یک پروانه زیبا پرواز کنی
تو دیگه تبدیل به یک پروانه شدی
اگر توی پیله بمونی خفه میشی عزیزم .
اما بعد دیدم شهامتش را ندارم می دونستم مخاطبم اونی که اولین روز بود نیست
راه کمی نرفته بود و تک تک جمله هایی را که نوشته بود کشیده بود
اما یک چیزی مثل ترس اجازه عبور نمی داد
در روان شناسی به اسم منطقه امن از این وضعیت یاد میشه
مخاطبم در این نیسان راه جای امنی واسه تمام نداشته هاش و از دست داده هاش داشت
بلند شدم بی اختیار به سمتش رفتم انگار نه انگار که مخاطبم به مرز پری سی و دومین چوب خط می رفت کودکانه داشت انگشت هاش را لاک میزد نقطه امنی دیگر در فراسوی شب
کنارش نشستم مادرانه رنگ ها را از دستش گرفتم و کاغذی و قلمی به دستش دادم و شروع کردیم خط راست کشیدن نمی شد حقیقتا غیر ممکن بود و ناامن قلم زیادی سیاه بود
روزها خط خطی کردیم بی آنکه طرحی یا همراهی داشته باشیم من و مخاطبم در همین روز ها بود که دیدیم چه پیر شدیم چه دده شدیم چقدر رنگ لباس های متفاوتمان شبیه هم است چند سال است موهایمان فقط یک مدل شانه میشوند چند سال است یک ساعت از خواب بیدار میشویم چند سال است یک آرزو داریم چند وقت است از یک بیماری درد می شویم و چند سال است یک جا تفریح ماست یک تن هم صحبت ماست یک رقص پاسخ ما به هر آهنگ است
همین طور که نشسته بودیم و خط راست می کشیدیم متوجه تفاوت رنگ خط های یک قلم شدیم سیاه اول خاکستری شده بود و طیف تنالیه رو به روشن را سیر میکرد
برخوردار شدیم از هم برخاستم
این بار موهایش را جمع نکردم روی شانه هایش گذاشتم بماند هیچ لباسی در خور او در گنجه نبود سراسیمه به بازار رفتیم یک پیراهن گلدار سپید و تن پوش های رنگی .
سخن کوتاه مخاطبم جز اینکه هنوز مخاطب من است اکنون کاملا بیگانه است
این راز تصویر چهل روز چهل راه است
دوباره نگاهش کن
اصلن شبیه روز اولش نیست .
درباره این سایت